کهکشان‌ها نه‌تنها به‌خاطر حالتی که قابل مشاهده هستند، بلکه برای آنچه که نامرئی است نیز جذابند. کهکشان مارپیچی بزرگ NGC 1232 که با جزئیات توسط یکی از تلسکوپ‌های بسیار بزرگ ثبت شده، مثال خوبی است.
در تصویر روز ناسا چه می‌بینیم؟
میلیون‌ها ستاره درخشان و غبار تاریک که در چرخش گرانشی بازوهای مارپیچی کهکشان به دور مرکز می‌چرخند، بر فضای مرئی غالب هستند.
خوشه‌های باز حاوی ستارگان آبی‌روشن را می‌توان در امتداد این بازوهای مارپیچی پهن دید. درحالی‌که خطوط تاریک غبار متراکم بین‌ستاره‌ای بین آن‌ها پاشیده شده است.
میلیاردها ستاره معمولی کم‌نور و گستره وسیعی از گاز بین‌ستاره‌ای، باهم دارای چنان جرم بالایی هستند که بر دینامیک کهکشان درونی تسلط دارند. گازهای بین‌ستاره‌ای کمتر قابل مشاهده‌اند، اما همچنان قابل تشخیص هستند.
تئوری‌های پیشرو نشان می‌دهند که حتی مقادیر بیشتری از ماده به‌شکلی که ما هنوز نمی‌شناسیم، نامرئی است. این ماده تاریک فراگیر تا حدی برای توضیح حرکت ماده مرئی در نواحی بیرونی کهکشان‌ها فرض شده است.