اور دارم که زمزمه ی آرام و صمیمی تفاهم، خیلی بیشتر از نمایش های پرزرق وبرق و خیره کننده، عشق ما را به دیگری نشان می دهد؛ مثل وقتی که آخرین تکه ی شکلات را با کسی قسمت می کنی یا دست یارت را می گیری، – عصر ایران ــ من به عشق باور دارم، اما نه آن عشقی که فقط در شعله ی کوتاه و گذرای شمع روز ولنتاین می سوزد.

من به عشقی ایمان دارم که شعله ی ابدی اش، گرمای زندگی مان را در تاریک ترین لحظه ها تأمین می کند.

  باور دارم که زمزمه ی آرام و صمیمی تفاهم، خیلی بیشتر از نمایش های پرزرق وبرق و خیره کننده، عشق ما را به دیگری نشان می دهد؛ مثل وقتی که آخرین تکه ی شکلات را با کسی قسمت می کنی یا دست یارت را می گیری، چون کلمات به تنهایی نمی توانند عمق احساساتت را بیان کنند.

  به نظرم، آنچه در روز ولنتاین اهمیت دارد، شاخه های گل رز یا جواهرات گران قیمت نیست، بلکه شجاعتی است که برای باز کردن درهای قلبمان به کار می بریم، حتی وقتی قلبمان شکسته باشد.

من فکر می کنم عشق واقعی مانند لباسی است که یک خیاط چیره دست با دقت دوخته؛ باید طوری باشد که در آن احساس زیبایی کنی، اما همزمان از بودن خودت معذب نشوی.

و از همه مهم تر، عشق فقط برای آن یک روز در ماه فوریه نیست؛ عشق متعلق به تمام روزهایی است که با هم خندیدیم، هر اشکی که پاک شد و هر لحظه ای که مهربانی بر ترس پیروز گردید.